Bovenop een gewapend betonnen dek van 8 cm.

De bekisting werd gemaakt het beton gestort.

Tijdens de daaropvolgende weken sloeg de angst me om het hart.

Het transport van de betonnen blokken voor de basis (draagconstructie) gebeurde met mijn goede oude mondeo.

In totaal had ik 40 blokken nodig. Per 15 heb ik ze in mijn koffer gestopt. Reken even mee aan 15 kg per blok. 
Erg bevorderlijk voor de vering van de auto ! Gelukkig ligt bouwhandel Meuffels maar een kilometertje van ons huis.

Bij het oprijden van onze hellende oprit ging ik ei zo na vertikaal. 40 blokken aan 15 kg op het zelfgemaakte betonnen “bordes”.

Daar bovenop zou nog een betonnen dek (de “oven landing” ) van een 7 tal cm komen die de oven draagt (reken ook weer een 300 kg)
… en daarbovenop de oven… Enkel voor de “dome” met bakvloer mag je op 300 kg rekenen) ….

En dan de afwerking rond de dome aan minstens 8 cm beton  met stuclaag (weer een 300kg ?)

… 1500 kg… Help. Heb ik de zaak onderschat ?

Slapeloos nachtje. Iedereen met kennis van bouwwerken werd om advies gevraagd. Allemaal tegenstrijdig.

De beste tip kwam van Jackie. Een advies van de architect van onder meer het megaproject van het Station van Antwerpen
sla je zomaar niet in de wind. Hij wees meteen op een paar zwakheden in de constructie van het bordes en gaf de nuttige aanbeveling
om de draagconstructie uiteindelijk te laten rusten tussen de twee vaste punten, het muurtje en het terras.

Tussen de betonblokken in lengterichting werden betonijzers als wapening toegevoegd.

Bemerk de eigenaardige vorm.

Het bovenblad moet voldoende groot zijn (140 cm op 130 cm) en eh... we zouden nog graag via de trap

naar onze kelder kunnen ;-)

Dus, tussen de voegen zit betonijzer van 10 mm dik.

Metselen met betonblokken, dat was ook nieuw voor mij. Menig keer kreeg Onze Lieven Heer het te verduren.

Dank aan Guy dat hij me op het juiste moment de zaak opnieuw liet afbreken. Het eindresultaat was echt wel beter.

Op de “vaste” muurtjes werden ijzeren “H-poutrels” van 10 op 10 cm gelegd.

Die 100 kg  was ik nog vergeten. 

Het dek werd gegoten bovenop de poutrels. Op enkele sites vond ik de nuttige tip van de “Lewis-plaat” of “zwaluwstaartplaat”.

Blijkbaar is die in Nederland beter bekend. Na een aanzienlijke zoektocht vond ik uiteindelijk twee leveranciers in onze provincie.

De Lewisplaat is een handig en goed product. Hierop werd de tweede laag beton gestort, opnieuw gewapend.

Deze keer met wat overkill ;-) .

Bovenop een laagje égalisé met zwarte kleurstof. Die laatste liet zich niet zo goed mengen en gaf een wat “marmerend” effect..  

Toen deze laag bijna droog was heb ik deze nog wat gepolierd.  

Het resultaat viel uiteindelijk best mee. Het mocht zo blijven.

Het betonnen dek (de oven landing) en alles wat daar bovenop rust, draagt nu op het voorste en achterste muurtje.

Dit moest werken. Op dit dek kan echt een olifant dansen... voor het eerst was ik zeker...of ...?

Die nacht droomde ik van mijn eerste pizza.

Begeleid door het enthousiaste gezang “That’s amore” van alle buren, familie en vrienden

schoof ik mijn eerste pizza in de ovenmond…

Samen met het luide applaus, hoorden we een even hard gekraak. Hand in hand zagen we

-in slow motion- de pizza en de volledige oven wegzinken in de traphal naar de kelder.

Een Pizza-titanic !!! met een even innemende stilte boven het puin.

Was ik blij toen ik wakker werd, badend in het zweet.

De muurtjes van de basis heb ik bezet met cementpleister (stucwerk voor de Nederlanders).
Dat viel niet mee voor de eerste keer. Vooral die hoekjes niet. In tegenstelling tot kalkpleister kan je de lagen niet laten
overvloeien in mekaar. Corrigeren is zeer moeilijk. Het resultaat was te ruw om glad te zijn – en te glad om ruw te zijn.

Met het haakse slijpmachientje, een twintigtal schuurvellen en een IJslandse stofwolk schuurde ik de muurtjes af.

Het resultaat hiervan viel eigenlijk nogal mee. Bedoeling is om later de gaten te stoppen en te verven. Voorlopig blijft het nog even ruw.