Dit zou al zorgen voor een kleine weerstand van de luchtstroom,
maar heeft het bijkomend voordeel dat een beetje hitte,

opvliegend as, gensters of hele stukken pizza ;-) niet door de buizen in de ventilator gezogen worden.

De ontzettend fijne vakantie was achter de rug.
Zaterdagnacht aangekomen. Zondagmorgen om 9u zijn we gestart met het “curen” van de oven.

We hielden het schema van Forno Bravo aan: in 5 dagen geleidelijk opstoken van 75 graden tot 250 graden. 

Vervolgens proberen de temperaturen zo lang mogelijk constant te houden.

Ongeduld wordt blijkbaar afgestraft in deze fase.

Op diverse internet-fora staan getuigenissen van barsten waarlangs de rook ontsnapt, te wijten aan het slechte curen.

Beginnen dus met krantenpapier. (merk meteen de vochtplekken in de koepel, de reden van het curen)

Het klein stookwerk met kranten viel niet mee. Erg veel rook, maar constante warmte is onbegonnen werk.

Die rook gaf wel meteen de ultieme lakmoesproef voor mijn probleem van de afzuiging. Zoals verwacht werkte die té goed.

De rookgassen dobberden wat rond tot aan de helft van de koepel, om van daaruit vrij agressief opgesnoven te worden in de schouw.

Een nachtje slapen in Kroatië had me het idee opgeleverd om desgevallend geen extra vernauwingen of regelkleppen aan te brengen,

 maar gewoon “valse trek” te maken. Weg de dop in het T-stuk. Je voelt dat de lucht door dit bijkomend gat opgezogen wordt.

Dit was nog niet genoeg. Dus heb ik er maar 4 gaten bij geboord. Die kan ik desgewenst nog dichtstoppen met eenvoudige dopjes.

Boren in RVS Inox ? Het enige dat ik zag veranderen tijdens het boren, was een rode lichtgevende metaalboor.  

Een kobaltboor bleek het juiste materiaal.

Dure gaatjes …

In de namiddag ging ik over naar het stoken van aanmaakhoutjes. Dit brandt al iets gemakkelijker dan papier.

De stukjes hout werden steeds groter. Gelukkig hadden we de digitale laserthermometer.

Telkens als de temperatuur te hoog opliep, werden de stukjes hout uit mekaar getrokken.

Die doofden dan ook meestal. Gevolg : rook, rook en nog eens rook.

Minstens 4 dagen lang hebben we de buurt hiermee geterroriseerd.
De rookpluim had dan ook nog de bedenkelijke neiging om rechtstreeks af te drijven naar de slaapkamer van
onze buren Tjen en Marleen. Hun slaapkamer had duidelijk meer trek dan onze schouw. Een welgemeende sorry.

En zo na moest het luchtverkeer boven Diepenbeek worden stilgelegd.

De Ijslandse vulkaan deed het nauwelijks beter en we hebben een aardige bijdrage geleverd aan de “global dimming”.

Tot twee uur ‘s nachts stookte ik de eerste dag. Elke morgen om 6u stond ik op voor de eerste stookbeurt.

Jammer genoeg kreeg onze oven ook haarscheurtjes aan de buitenkant. Een 7 tal momenteel.

Ze zijn inderdaad niet dikker dan een haar. Ze hebben ook geen effect op de werking van de oven, maar ik had ze uiteraard liever niet.

Wellicht zie je ze niet meer na een of twee verflagen, maar die zijn voor later, als de oven zich definitief “gezet” heeft en stabiel blijft.

4/10/2011.  De haarscheurtjes aan de buitenkant zijn blijkbaar stabiel.

Anderzijds zijn ar aan de binnenkant langere barsten ontstaan. Vooral waar het verticale overgaat naar het horizontale (het dak van de dome).

Voorlopig hebben die nog geen effect op het bakken.  Hopelijk worden ze niet nog erger !   OK, de oven wordt wel veel gebruikt,

maar dat lijkt me toch een kwaliteits-issue  voor Forno Bravo.

De volgende dagen viel het allemaal beter mee.

Vanaf woensdag stookte ik nog maar 3 tot 4 keer per dag en ging het deurtje van de oven dicht.

De temperatuur hield behoorlijk stand tijdens de nacht. Toch was het een vervelende periode.

Blij dat het vrijdag was. Volgens de Forno Bravo instructies mochten we nu pizza’s bakken.

De oven werd nu doorgestookt.